فرزین محدث با حضور در غرفه خبرگزاری جمهوری اسلامی در خانه چهل و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در گفت و گو با خبرنگار آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد اظهار داشت: اینکه خیلی دوست دارم در سینما نقش‌های متفاوت بازی کنم. جای خود دارد. در تئاتر جایزه گرفته‌ام، اما این را برای اولین بار می‌گویم از هفت فروردین سال ۹۷ یک قرار نانوشته با خودم دارم. در هفت فروردین عزیزی را از دست دادم که از او عاشق‌تر و مهربان‌تر نسبت به من کسی وجود نداشت. هر جایزه‌ای گرفتم تقدیم مادرم کردم. آرزو دارم در سینمای ایران سیمرغ بگیرم و آن را تقدیم مادرم کنم.
او در پاسخ به این سوال که آیا فرزین محدث خود را بازیگری طناز می‌داند یا خیر؟ گفت: در کارهایی که بازیگری کردم؛ حداقل در تصویر، بخش طنازی و کمدی بیشتر بوده پس در این دسته قرار می‌گیرد. من تلاش می‌کنم خودم را بازیگری بدانم که در همه زمینه‌ها بتواند دست به تجربه بزند و در این تجربه‌ها چیزهای جدیدی را کشف کند. در زندگی خودم حتما آدم طنازی هستم و ویژگی‌های طنازی دارم که اصولا همه ما آدم‌ها، این ویژگی‌ها را داریم؛ بالا و پایین دارد. اما این‌گونه نیست که بگویم فقط طنازی و یا بخش درام.
فیلم جدی من «شاعر زباله‌هاست»
محدث افزود: سعی کردم خودم را در دو بخش وارد چالش کنم. در تئاتر خیلی بیشتر این اتفاق برایم افتاده است و در تصویر هنوز آن اتفاقی که باید، کم و بیش بوده است. مثلا فیلم جدی من «شاعر زباله‌ها»ست که در سال ۸۳ بود اما شاید تماشاگر، بیشتر من را با فضای طنازی و کمدی بشناسد.
این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که از سال ۷۶ دوره بازیگری دیده و از سال ۷۷ روی صحنه تئاتر رفته و اولین کار تصویر خود را در «مزرعه پدری» در سال ۸۲ و «مارمولک» تجربه کرد، در این باره که کار کمدی از نگاه شما چه تعریفی دارد؟ افزود: کار کمدی در وهله اول این است که باید مراقبت کند. منظور این که، ما به هر لطایفی نباید تلاش کنیم تماشاگر را بخندانیم. نمی‌خواهم بگویم این جنس خنداندن کار ساده‌ای است اما یک سری شوخی‌های زیاد جنسیت‌زده جدیدا در برخی فیلم‌ها اتفاق افتاد و سینمای کمدی رفت را به جلو هدایت کرد.
نباید از هر شیوه‌ای برای خنداندن استفاده کنیم
او افزود: اصلا نمی‌گویم فیلم‌های کمدی نباید باشد. اما در یک جامعه‌ای که آدم‌ها دچار فشار اقتصادی و فرهنگی هستند، نیاز به یک گریزگاه‌هایی دارند که بروند و اعصابشان آرام شود و بخندند و حالشان خوش شود. پس به این نیاز داریم اما برای خنداندن از هر شیوه‌ای نباید استفاده کنیم.
محدث گفت: در دوره‌ای فیلم‌هایی داشتیم که طناز و کمدی بودند و حرف هم برای گفتن داشتند؛ مانند «مارمولک» و «اجاره‌نشین‌ها». خیلی فیلم‌های از این دست داشتیم مانند «مرد عوضی» و «مومیایی ۳» و ... . هر چه جلوتر آمدیم این کمدی انگار بیشتر جنسیت‌زده شد.
این بازیگر افزود: همین اواخر فیلم «۷۰ سی» را دیدم. فیلم خوبی است و یک کمدی سرحال و سرپا است و سراغ آن شوخی‌ها نمی‌رود و حرفی هم دارد می‌زند. مردم هم استقبال می‌کنند و می‌خندند. پس ما می‌توانیم از این جنس کمدی بسازیم، تماشاگر دوست داشته باشد و عالی باشد. مثل سریال‌هایی که آقای عطاران در تلویزیون می‌ساخت.
او از «اسب حیوان نجیبی است» و «هیچ» عبدالرضا کاهانی به عنوان فیلم‌های کمدی نام برد که «ما را می‌خنداند اما مخاطبان را دچار فکر و نگرانی می‌کرد. یک گروتسکی انگار همراهشان داشتند. من این جنس کمدی را می‌گویم خیلی خوب است. یک ویژگی‌هایی دارد که شما را به فکر وادار می‌کند،. طنازی دارد، شما را می‌خنداند،. از شوخی موقعیت استفاده می‌کند و فقط جنسی نیست که به واسطه رفتار و کلام جنسی بخواهم تماشاگر را بخندانم.»
اصولا من سفید و سیاه نمی‌کنم
محدث همچنین در خصوص حضور آثار کمدی در سال‌های اخیر در جشنواره فیلم فجر و اینکه این را برای جشنواره امیدوارکننده می‌دانی یا با ماهیت آن فاصله دارد، گفت: اصولا من سفید و سیاه نمی‌کنم اما به چیزی معتقدم. هر دو بخش لازم است. اصولا برخی مواقع رفتارهایمان تغییر می‌کند.
وی افزود: یک زمانی سینمای اجتماعی را بالا می‌آوردیم و سینمای کمدی را پایین می‌زدیم. حالا، در دوره‌ای سینمای کمدی را بالا بردیم و سینمای اجتماعی را کوبیدیم. شاید این دوره، دوره‌ای باشد که انگار دارد تعادلی ایجاد می‌شود.
او با اشاره به تماشای فیلم‌های «صیاد» و «بازی خونی» در نخستین روز جشنواره امسال گفت: این دو اجتماعی هستند، شخصیت‌محور هستند و درباره تاریخ معاصر و فیلم‌های مهمی هستند. در فجر فیلم‌های کمدی و شاخه‌های کمدی متنوع وجود دارد. سینمای کمدی باید اندیشه‌ای هم به وجود آورد. اصلا کار سینما، اندیشه‌سازی است. این‌گونه نیست که فیلمی ساخته شود، تماشاگر بخندد و به آن فکر نکند.
محدث در پاسخ به این سوال که بعد از سه دهه فعالیت هنری آیا به آرزویت رسیدی؟ گفت: برای من بیشتر مسیر مهم است. ممکن است بگویم یک آرزوهایی دارم. چیزهایی بود که قبلا آرزویم بود. هر چه سن بالاتر می‌رود آرزوها و امیدها بیشتر می‌شود. در ۱۸ سالگی آرزو داشتم بازیگر شوم و الان در ۴۵ سالگی بازیگر هستم. در ۳۷، ۳۸ سالگی آرزو داشتم مدرس باشم و اکنون هستم.
الگوی بازیگری‌ام استاد علی نصیریان است
این بازیگر ادامه داد: برای ۵۰ سالگی آرزوی جدیدی دارم. اما مهمترین چیزی که در ۴۶ سالگی به آن فکر می‌کنم، این است که مهم نیست من به آن پایان برسم. مهم این است که در این مسیر هنر چگونه حرکت کنم. من الگوی بازیگری‌ام به جز بازیگرای درخشانی مانند پرویز پرستویی و رضا کیانیان و دیگر بزرگان، استاد علی نصیریان است. دو، سه روز دیگر سالروز ۹۰ سالگی‌شان است. انگیزه، انرژی، هیجان و ولعی که برای بازیگری دارد و با خواندن و تلاش و تمرین کردن، برای من یک درس است.
وی افزود: اگر بتوانم جوری زندگی و تلاش کنم، وقتی به سن ایشان برسم آنچنان ولع بازیگری دارم، به آرزویم رسیدم. یعنی بازیگری و هنر برای من مهم است.
او درباره انتهای آرزوهایش در سینما اظهار داشت: یکی از آرزوهایم این است که در سینمای ایران سیمرغ بگیرم و فرقی هم نمی‌کند در مکمل یا اصلی باشد و آن را تقدیم روح مادرم کنم. این که با «آنتیک» یا «تاکسیدرمی» این امکان وجود دارد، نمی‌دانم. صادقانه می‌گویم. این آرزوی من است برای این که هر جایی بتوانم اسم مادرم را ببرم احساس می‌کنم که به عنوان یک فرزند اگر اتفاقی هم بیفتد، برای من نیست، برای مادرم است.
دیدگاه خود را بیان کنید