«ناتور دشت» از آن دست آثاری است که فصل فینال، به‌تنهایی حکم نجات فیلم را صادر کرد. ما در این فیلم با یک حادثه تکان‌دهنده مواجه می‌شویم که این حادثه به لحاظ پرداخت دراماتیک، تا پیش از فرا رسیدن فصل فینال، عمق چندانی پیدا نمی‌کند. درواقع، از زمانی که دوربین، ماجرای مفقود شدن دختر را مطرح می‌کند تا پیش از فصل فینال، عملا داستان متوقف شده و هیچ پیشبردی را به خود نمی‌بیند.

در این فیلم با یک حادثه تکان‌دهنده مواجه می‌شویم که این حادثه به لحاظ پرداخت دراماتیک، تا پیش از فصل فینال، عمق پیدا نمی‌کند

البته که در این مدت، چند خرده‌اتفاق رخ می‌دهد که نمی‌تواند به یک تعلیق درست و در راستای درام منجر شود. اما فیلم هر آنچه که در این زمینه، کاستی نشان می‌دهد، همه را در فصل فینال جبران می‌کند. از یک دوئل جانانه تا ماجرای سیمان و البته تلاش برای بقا؛ یکی از طرف ناتور دشت (هادی حجازی‌فر) و دیگری پسرش که در مسابقه فینال، به دنبال پیروزی و ماندن است.

این فصل، به‌تنهایی روحیه قهرمانی را تقویت می‌کند و تمام نقصانی که اثر در حوزه تعلیق داشت را به‌صورتی یک‌جا در خود می‌بیند. این فصل، بهترین پایان برای داستانی بود که به‌دلیل نداشتن راندمان قطب منفی داستان، به انتهای خط رسیده بود. این بن‌بست زمانی رخ داد که فیلمنامه، طراحی چندانی برای اجزای این نقشه در نظر نداشت و به همین دلیل حضور به‌یک‌باره مغز متفکر این سرقت (علی مصفا) برای مخاطب، گنگ می‌زند. این نارسایی، گویی تنها به دلیل پر کردن خلاء ایجابی داستان قرار داده شده و به لحاظ دراماتیک نمی‌تواند مهندسی دقیقی را بر سازه روایت ببندد.

گویا فیلمنامه از همان ابتدا، تمام توان خود را برای منطق روایی فصل فینال تدارک دیده بود

درواقع، گویا فیلمنامه از همان ابتدا، تمام توان خود را برای منطق روایی فصل فینال تدارک دیده بود. از موضوع ریزش قنات قدیمی گرفته تا ضرورت پر کردن این حفره با سیمان. تلاشی که البته به قیمت رها کردن بدنه فیلمنامه از تعلیق‌های بیشتر تمام شد. التهاب ذاتی سوژه اما به اندازه‌ای است که نبود ابتکارات را محسوس نمی‌کند و می‌تواند با همین سروشکل، برای مخاطب، جذابیت‌های ولو اندکی در پی داشته باشد.

آن فصل فینال، به جز موفقیت‌هایی که در حوزه روایی به خود می‌بیند، یک فیلمبرداری موفق نیز دارد که توانست تعلیق بیشتری را در نبود موسیقی، به مخاطب القا کرده و تاثیرگذاری آن فصل را بیشتر کند. فیلم البته یک میرسعید مولویان بسیارخوب دارد که می‌تواند از بابت او، در این دوره از جشنواره، به افتخارآفرینی برسد.

«ناتور دشت» گام درست محمدرضا خردمندان به‌عنوان دومین ساخته سینمایی اوست. کارگردانی که ۸ سال پس از «۲۱ روز بعد»، حالا با یک درام درگیرکننده، توانسته ذهن مخاطب را به سمت خود معطوف کرده و با آن فینال درخشانی که طراحی کرده، مخاطبان را با رضایت از سالن خارج کند.