جدا از قصه های متنوعی که در دل تاریخ جنگ وجود دارد؛ در اینجا روایتگری و محور داستانگویی را به تشکیل توپخانه و شکل گیری دستاورد های موشکی ایران در چهارسال بعد از شروع جنگ تحمیلی گذاشته است.

«خدای جنگ» را نمی توان مستقیم «پرتره» داستان زندگی شهید طهرانی مقدم قلمداد کرد، اما کدگذاری ها و نشانه هایی که داده می شود، بیانگر تاثیرگذاری شهید طهرانی مقدم در روند شکل گیری ناوگان موشکی ایران است. به لحاظ درام و خلق شخصیت و پرداختن به قصه های زندگی شخصی شهید، این قصه عمدتاً زاییده تصورات است و به همین دلیل نمی توان گفت که «خدای جنگ» مستقیما به فراز و فرود های زندگی شهید پرداخته است، قهرمان قصه نامش ابراهیم است؛ شاید به دلایل مختلف و در دسترس نبودن اطلاعات از زندگی و ماجراهای امنیتی کارگردان این تصمیم را گرفته است.

اما فیلم «خدای جنگ» فیلم جدی و سرپایی است و قصه گفتن را بلد است و در همین روایت گری، حس اقتدار را در مخاطب برانگیخته می کند.

ساعد سهیلی در مقام بازیگر نقش اول مرد حضور جدی تر و کار سختی داشته است، یک بازیگری مسلط و نردیک به ویژگی های شخصیت ارائه می کند و قدم رو به جلو برای بازیگری او محسوب می شود.

اما این فیلم تازه حسین دارابی حُسن دیگری هم دارد و آن بکارگیری تمام عیار از ظرفیت بازیگران جوان و تازه کار سینماست که از این مهم نمی شود گذشت، آزاده سیفی در مقام بازیگر زن با حضور اندک در نقش همسر ابراهیم، با طروات و پرشکوه ظاهر می‌شود و بار دیگر ثابت می شود که فضای سینما و تصویر مختص عده خاصی نیست و حضور بازیگران جوان که خواستگاه تئاتری دارند می تواند این انحصار را بشکند و این مستلزم اعتماد تهیه کننده های جوان و نهاد های سینمایی است.

«خدای جنگ» فیلم مهمی است که حضورش در این جشنواره مغتنم است و حس غرور و افتخار را در مخاطب بر انگیخته می کند.

**منتقد سینما