به گزارش آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد از پایگاه خبری knowridge، کشف ابزارهایی با قدمت بین ۵۰ تا ۶۰ هزار سال در جنوب‌غرب چین، درک دیرینه دانشمندان از انسان‌های باستانی در شرق آسیا را زیر و رو کرده است.

پژوهشگران دانشگاه واشنگتن در محوطه‌ای باستانی به‌نام «لونگ‌تان» در چین، مجموعه‌ای کامل از ابزارهای سنگی را یافته‌اند که با روشی موسوم به «فناوری کینا» ساخته شده‌اند؛ روشی که تاکنون تنها در اروپا شناخته شده بود.

این نخستین بار است که این نوع خاص از ابزارسازی در شرق آسیا شناسایی می‌شود. یافته یادشده در تاریخ ۳۱ مارس (یازدهم فروردین) در نشریه آکادمی ملی علوم(Proceedings of the National Academy of Sciences) منتشر شده است.

به‌گفته بن مارویک، استاد دانشگاه و یکی از نویسندگان مقاله، این کشف، دیدگاهی قدیمی را که شرق آسیا را منطقه‌ای با کمترین دگرگونی‌های فرهنگی و فناورانه در دوران پارینه‌سنگی میانه می‌دانست، به چالش می‌کشد.

دوران پارینه‌سنگی میانه –که از حدود ۳۰۰ هزار تا ۴۰ هزار سال پیش از میلاد ادامه داشت– دوره‌ای سرنوشت‌ساز در روند تکامل انسان به‌شمار می‌رود. در این دوره، انسان‌های مدرن در آفریقا پدیدار شدند و در اروپا و بخش‌هایی از آسیا نیز گونه‌هایی مانند نئاندرتال‌ها و دنیسوواها می‌زیستند. شرق آسیا اما همواره منطقه‌ای معرفی می‌شد که در آن، نوآوری‌ها کندتر شکل گرفته‌اند. این کشف تازه این باور را زیر سؤال برده است.

در میان ابزارهای یافته‌شده، خراش‌دهنده‌های ضخیم و تیزی دیده می‌شود که برای تراش و شکل‌دهی چوب، استخوان یا شاخ جانوران به کار می‌رفته‌اند. آثار فرسایش و تیز شدن دوباره روی این ابزارها نشان می‌دهد که بارها از آن‌ها استفاده شده است. کنار آن‌ها نیز تراشه‌های سنگی و بقایای ساخت ابزار دیده می‌شود.

اکنون پرسش بزرگ این است که این فناوری چگونه از اروپا به چین رسیده است؟ آیا گروه‌هایی از مردم این روش را از غرب به شرق آورده‌اند یا گروه‌های مختلف انسانی به‌طور مستقل به آن دست یافته‌اند؟ یافتن لایه‌های ابزارسازی قدیمی‌تر در زیر ابزارهای کنونی می‌تواند پاسخ این پرسش را روشن کند.

مارویک همچنین اشاره کرده که امروزه باستان‌شناسان چینی شناخت بهتری از شیوه‌های پژوهش جهانی دارند، امری که موجب شناسایی دقیق‌تر یافته‌های خاص شده است. از سوی دیگر، روند کاوش‌های باستانی نیز شتاب گرفته و این امکان را فراهم کرده تا کشف‌هایی کمیاب‌تر از دل خاک بیرون آیند.

یکی از اهداف مهم آینده، یافتن بقایای انسانی در این محوطه است؛ موضوعی که می‌تواند نشان دهد این ابزارها به چه کسانی تعلق داشته است: انسان‌های مدرن، دنیسوواها یا شاید گونه‌ای ناشناخته از نیاکان بشر.

به‌گفته مارویک، این کشف نه‌تنها شناخت ما از تاریخ کهن شرق آسیا را دگرگون می‌کند، بلکه پنجره‌ای تازه به روی اسرار ناشناخته‌ میراث انسانی در جهان می‌گشاید.