«حس می کنم زندگیم از کنترل خارج شده. لحظه ها، خیابانها، آدمها، حتی جریان خونم از کنترل خارج شده. من و دنیا الان در یک حالت خارج از کنترلیم.»

به گزارش خبرنگار تئاتر آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد، اینجا در نمایش «راه‌هایی برای فراموشی» تنها صحبت از یک اتفاق آن هم برای زنی از زنان جامعه نیست بلکه مساله‌ای است اجتماعی که پیامدهای ناگواری ممکن است به دنبال داشته باشد. این نمایش موضوعی اجتماعی دارد و با محوریت زنان و آسیب‌های اجتماعی از زاویه‌ای تازه به بحث تعرض می‌پردازد.

قصه از جایی شروع می‌شود که اتفاقی ناگوار زندگی مشترک زن و مردی را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. اتفاقی در خیابان و دور از بستر خانواده که هضم نادرست آن می‌تواند تاثیرات بسیار شدیدی را در بین خانواده‌ها به دنبال داشته باشد. شاید داستان به زنی پرداخته که درگیر چنین حادثه‌ای شده اما این مساله می‌تواند گریبانگیر مردان یک جامعه هم بشود.

اتفاقی در یک تاکسی که منجر به حوادث ناگواری می‌شود و...

سمیه مهری کارگردان نمایش به خبرنگار تئاتر آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد می‌گوید: این، دردی است که باید به معنای واقعی آن را بررسی کرد و برای شناخت آن زمان گذاشت و آسیب‌شناسی کرد. در کشوری مانند کشور ما همیشه گفتن از زن‌ها و نوشتن از آنها سخت بوده است. هضم احساسات زنانه برای خیلی از افراد جامعه سخت بوده است. بدون هیچ تعارفی در یک مقطع زمانی خیلی طولانی به زنان ظلم شده است. آنها را نشنیدیم و درکشان نکردیم.

او افزود: مساله این نمایش هم مساله‌ای است که ممکن است در هر جای دنیا و نه تنها در ایران اتفاق بیفتد و یک مساله جهان شمول است. از این حیث که در اجتماع یک دغدغه زنان جامعه است، ارزش دیدن را دارد. این که چندین بار به طور مستند داستان این اتفاق را در افراد مختلف در شهرهای مختلف داشتیم. مشابه این اتفاق را خیلی از زنان در جهان تجربه کرده‌اند.

مهری می‌گوید: تماشای این کار یک الزام برای زنان جامعه است تا به آسیب‌هایی این چنینی درک و آگاهی درستی پیدا کنند. دردهایی که آدم‌ها ناخودآگاه در آن قرار می‌گیرند. در این اتفاق کسی مقصر نیست. حادثه‌ای است که برای زن داستان به طور ناخودآگاه می‌افتد و ای کاش خیلی از کسانی که درد مشابه را دارند شنیده شوند و از دردشان حرف زده شود.

اشکان آبگون بازیگر نمایش هم گفت: «راه‌هایی برای فراموشی» یک کار آسیب‌شناسی است که مقداری سعی دارد به لحاظ احساسی، روی احساسات تماشاچی تاثیر بگذارد و تماشاچی را با خودش درگیر کند و مساله آسیب‌شناسی را عنوان کرد.

وی خاطرنشان کرد: از سال ۹۵ در کار هیچ کس دیگری بازی نکرده بودم و اگر بازی داشتم بیشتر کارهای خودم بود. متن را که خواندم آن را متن بسیار دغدغه‌مندی دیدم و این که یک مساله اجتماعی را روایت می‌کند که این روزها هم شبیه آن را می‌بینیم. دوست داشتم بخشی از گروه باشم و با وجود کمبود وقت خودم را با تیم هماهنگ کنم.

آبگون گفت: کار به لحاظ متن و کانسپت متنی کاری رئال و دوست داشتنی است.

او درباره ارتباط نمایش با مخاطب هم گفت: چون ما مخاطبان احساسی داریم توانسته ارتباط برقرار کند. ضمن این که با شخصیت اصلی ما سمپاد می‌شوند. ما دغدغه این را داریم که از زمان خفاش شب تا به امروز سوار هر تاکسی می‌شویم این نگرانی را داریم. زن و مرد هم ندارد. این اتفاق ممکن است برای هر کسی بفتد.

آبگون همچنین در این باره که آیا نمایش راوی یک داستان زنانه است؟ گفت: این را به یک جنسیت خاص بسط ندهیم. این یک مساله عمومی در جامعه است و برای هر کسی می‌تواند اتفاق بیفتد.

او درباره خود نمایش هم گفت: «راه هایی برای فراموشی» می‌تواند یک تصویری از سرنوشت آدم‌هایی باشد که در چنین شرایطی قرار می‌گیرند و دستشان به جایی بند نیست.

مریم عطیه‌میرزایی دیگر بازیگر کار هم گفت: این دردی است که از قدیم بوده، هست و خواهد ماند. طرز برخورد جامعه، نگرش به زنان و این اتفاق همچنان بزرگ است که زنان جرات آن را پیدا نکرده‌اند که به نزدیک ترین فرد زندگی‌شان بگویند و اگر بگویند انگشت اتهام روی آنهاست و صحبت از جامعه‌ای است که امنیت در آن وجود ندارد و هر چقدر داد بزنیم صدای ما را کسی نمی‌شنود.

او ادامه داد: اوایل کار به خوبی پیش می‌رفت اما در جایی از تمرین چون بابت آن خیلی فیلم نگاه کردم و با چند نفر حرف زدم از نظر احساسی روی فرد تاثیر زیادی می‌گذارد. در شب‌های اجرا دو نفر داشتیم که این اتفاق برای آنها افتاده بود و با من حرف می‌زدند و گفتند لحظه به لحظه دوست داشتیم بگوییم ما تمامی این لحظات را تجربه کردیم.

عطیه‌میرزایی افزود: تمام مدت در این فکر هستم که اگر چنین اتفاقی برای من بیفتد جزو افرادی هستم که حتما فریاد خواهم زد که چنین اتفاقی افتاده است. نگاه مردم از این حیث و نه هیچ چیزی دیگری برای من مهم نیست.

او تصریح کرد: اگر کسی چنین اتفاقی برایش افتاده بگوید که شاید نفر یا نفرات بعدی از خطر رهایی پیدا کنند و حداقل یک نفر کمتر آسیب ببیند.

محمدسعید فرازمند دیگر بازیگر نمایش نیز گفت: به قول یکی از دوستان بزرگترین نعمتی که خدا به ما داده فراموشی است و من وقتی وارد این کار شدم یاد این جمله افتادم و در نمایش لمس کردم که بعضا فراموشی یک فضیلت درجه یک است.

او افزود: این روی متن بود، اجازه بدهید لو ندهیم که تماشاگرها بیایند و کار را تماشا کنند.

نمایش «راه‌هایی برای فراموشی» داستان فردی را روایت می‌کند که احساس می‌کند زندگی‌اش از کنترل خارج شده است. از نکات قابل توجه این نمایش حضور گروه موسیقی زنده است. این نمایش با سبکی اجتماعی در سالن ۳ پردیس تئاتر شهرزاد به روی صحنه است.

در این نمایش، مریم ‌عطیه ‌میرزایی، محمد ‌سعید ‌فرازمند، علی ‌پیمان، بهنام ‌شاکری، رسول ‌احمدی و اشکان ‌آبگون ایفای نقش دارند.